وضعیت تاریخی و معاصر صید ماهی در ساحل نرماندی

سواحل نرماندی، به‌ویژه مناطق اطراف روستای Veules-les-Roses، از گذشته‌های دور تا دهه‌های اخیر یکی از پایگاه‌های فعال ماهیگیری در فرانسه بوده‌اند. در گذشته، قایق‌های چوبی سنتی که با نیروی پارو حرکت می‌کردند، هر روز با جزر و مد به ساحل بازمی‌گشتند و انواع ماهی از جمله کاد، هِیک، ماهی‌های باارزشی چون حلوا (Dover sole)، و حتی گونه‌هایی کمتر محبوب مانند سگ‌ماهی را به ساحل می‌آوردند. روش صید در آن زمان بر پایه‌ی اصل «اولین نفر، اولین انتخاب» بنا شده بود و مردم محلی به‌سرعت محصولات تازه را خریداری می‌کردند.

در دهه ۱۹۷۰، با ورود موتورهای بیرونی، امکان دسترسی به مناطق دورتر و عمیق‌تر در دریا فراهم شد. این تحول باعث افزایش صید، بهبود بازدهی و گسترش بازار محلی شد. قایق‌های چوبی سبک قدیمی، که معمولاً به‌سبب طراحی قوس‌دارشان به قایق‌های «دوری» شباهت داشتند، جای خود را به قایق‌های آلومینیومی بزرگ‌تر و مجهز به دو موتور قدرتمند دادند. این قایق‌های جدید می‌توانستند تا حدود ۳۲ کیلومتر تورهای معلق روی سطح دریا را حمل کنند.

با این حال، در دهه‌های اخیر، کاهش شدید ذخایر آبزیان به‌ویژه ماهی‌هایی مانند کاد، چالشی جدی برای ماهیگیران منطقه ایجاد کرده است. این کاهش نتیجه‌ی صید بی‌رویه، استفاده از تورهای بزرگ و بهره‌برداری بیش‌ازحد از منابع دریایی در آب‌های کم‌عمق کانال مانش است. عمق این منطقه به‌طور متوسط کمتر از ۲۵ متر بوده و زیستگاه مناسبی برای تخم‌ریزی و رشد ماهیان بوده است.

از مهم‌ترین نگرانی‌های کنونی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

کاهش چشمگیر گونه‌های بزرگ مانند کاد (که زمانی تا بیش از ۸ کیلوگرم صید می‌شدند)

افزایش صید ماهی‌های بسیار کوچک که موجب تخریب محل پرورش طبیعی و از بین رفتن چرخه‌ی زیستی دریا شده است

تهی‌شدن ذخایر دریایی به حدی که برخی ماهیگیران ناچار به بازنشستگی یا ترک حرفه شده‌اند

بررسی این روند، نشان می‌دهد که بهره‌برداری پایدار از منابع دریایی و اجرای سیاست‌های حفاظت از دریا برای حفظ تنوع زیستی و اقتصاد ساحلی امری حیاتی است. آموزش صیادان، محدودیت در صید بی‌رویه، و بازسازی زیستگاه‌های طبیعی می‌تواند راهی برای احیای آینده‌ی ماهیگیری در سواحل نرماندی باشد.