ترایفل یا ترافل : گنجینه‌ی پنهان
ارزش و رمزآلودگی ترافل‌ها بیش از آنکه ناشی از پرورش آن‌ها باشد، به دشواری یافتنشان بازمی‌گردد. ترافل‌ها در خاک‌های گچی، چند سانتی‌متر زیر سطح زمین و در میان شبکه‌ای از ریشه‌های درختان، عمدتاً بلوط، اما همچنین شاه‌بلوط، فندق و هورن‌بیم رشد می‌کنند. در برخی کشورها، کشت ترافل در مزارع به‌طور آزمایشی انجام می‌شود، اما نتایج آن همچنان نامطمئن است. برای کشف «طلای سیاه»، نیاز به بینی حساس یک سگ آموزش‌دیده وجود دارد، و حتی در این صورت نیز، ترافل‌ها باید به صورت تک‌تک جمع‌آوری شوند. این فرآیند دشوار، تا حدی توضیح‌دهنده‌ی کاهش تولید ترافل در فرانسه نسبت به گذشته است. به گفته‌ی یکی از شکارچیان محلی ترافل، فرانسوا بوکامپ، پیش از جنگ جهانی اول، برداشت سالانه‌ی ترافل تنها در منطقه پرینگورد به ۱۸۰۰ تن می‌رسید، درحالی‌که امروزه برداشت ۲۰۰ تن در کل فرانسه یک سال پربار محسوب می‌شود.
امروزه بهترین ترافل‌های فرانسه از پرینگورد و پروانس به دست می‌آیند. گونه‌ی Tuber melanosporum که به رنگ سیاه پررنگ و اندازه‌ای بین گردو تا توپ بیسبال است، طعمی مشکین و عطری بسیار قوی دارد که در اوج فصل می‌تواند بسیار نافذ باشد. این نوع ترافل برای همه ذائقه‌ها مناسب نیست. در مقابل، ترافل‌های تابستانه (Tuber uncinatum) که در بورگوندی، آلزاس و ساووآ یافت می‌شوند، بویی ملایم‌تر و طعمی کمتر برجسته دارند، اما قیمتشان نیز تقریباً نصف نمونه‌های زمستانی است و همچنان به صورت خام و ورقه‌ای، لذتبخش هستند. در فرانسه، معادلی برای ترافل‌های سفید کمیاب منطقه پیدمونت ایتالیا (Tuber magnatum) وجود ندارد.
فصل اصلی برداشت ترافل‌های سیاه فرانسه از نوامبر تا مارس ادامه دارد و این بهترین زمان برای مصرف آن‌هاست. قرار دادن یک ترافل تازه در ظرفی دربسته همراه با تخم‌مرغ‌های خام به مدت یک شب، باعث می‌شود رایحه‌ی آن تا صبح درون پوسته‌ی تخم‌مرغ نفوذ کند. چه در زمستان و چه در تابستان، ترافل‌ها به صورت ورقه‌ای یا خرد شده، افزوده شده به غذاهایی چون املت، پاستا یا سالاد، بسیار دلپذیر هستند. همچنین رنگ آن‌ها در تهیه‌ی سس‌ها، سوسیس‌ها، پاته‌ها و ترین‌ها ارزشمند است. ترین جگر چرب با ترافل نمونه‌ای از این کاربردهای لوکس محسوب می‌شود.
ترافل تازه پس از چند روز به سرعت عطر و طعم خود را از دست می‌دهد. پس از تمیز کردن، می‌توان عمر آن را با نگهداری در چربی، عصاره انگور سفید یا عصاره مادِیرا به مدت یک یا دو هفته افزایش داد. بهترین روش، فریز کردن آن است؛ البته باید کاملاً مهر و موم شود تا رایحه‌ی قوی آن به سایر مواد غذایی موجود در فریزر نفوذ نکند.